Τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του ξύλου ως δομικού υλικού

Το ξύλο χρησιμοποιείται ως οικοδομικό υλικό για χιλιάδες χρόνια, είναι προφανώς κοινή και ιστορική επιλογή ως οικοδομικό υλικό και είναι το δεύτερο μετά από την πέτρα στην ιστορία του στον κόσμο των κατασκευών. Τα τελευταία χρόνια έχει απομακρυνθεί όμως ο κόσμος από το ξύλο υπέρ των μηχανικών προϊόντων όπως είναι το αλουμίνιο και τα μέταλλα.

Το ξύλο είναι ένα οργανικό υλικό με τις θερμικές, λειτουργικές, ακουστικές, αισθητικές, ηλεκτρικές, μηχανικές αλλά και άλλες ιδιότητές του που το κατατάσσουν να είναι ένα υλικό κατάλληλο για χρήση ακόμα και για την εξολοκλήρου κατασκευή ενός σπιτιού πράγμα το οποίο είναι αδύνατο να γίνει με τα υπόλοιπα κατασκευαστικά υλικά.

Οι χημικές ιδιότητες του ξύλου είναι περίπλοκες, αλλά ακόμη και παρά την πρόκληση αυτή, οι άνθρωποι κατάφεραν να αξιοποιήσουν με επιτυχία τα μοναδικά χαρακτηριστικά του. Αυτό το εξαιρετικά ευέλικτο υλικό χρησιμοποιείται συνήθως για την κατασκευή σπιτιών, καταφυγίων και σκαφών, αλλά χρησιμοποιείται επίσης εκτενώς στη βιομηχανία επίπλων και διακόσμησης σπιτιού.

Ένα πλεονέκτημα της χρήσης του ξύλου ως δομικού υλικού είναι ότι είναι ένας φυσικός πόρος, καθιστώντας το άμεσα διαθέσιμο και οικονομικά εφικτό. Είναι εξαιρετικά ισχυρό σε σχέση με το βάρος του και παρέχει καλή μόνωση από το κρύο. Το ξύλο είναι αρκετά  επεξεργάσιμο και μπορεί να κατασκευαστεί σε όλα τα είδη σχημάτων και μεγεθών ώστε να ταιριάζει σχεδόν σε οποιαδήποτε κατασκευαστική ανάγκη.

Υπάρχουν βέβαια και οι φωνές που λένε ότι δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τα δάση για τις οικοδομικές μας απαιτήσεις όμως τα πλεονεκτήματα του ξύλου ως δομικού υλικού εξακολουθούν να υπερτερούν των άλλων προϊόντων στην αγορά όταν εξετάζουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και τις επιδόσεις τους.

Το ξύλο είναι ανανεώσιμο υλικό και έχει το χαμηλότερο αποτύπωμα άνθρακα από οποιοδήποτε συγκρίσιμο δομικό υλικό και σε αντίθεση με άλλα κοινά δομικά υλικά (τούβλο, πλαστικό, χάλυβα) δεν απαιτεί η παραγωγή του την χρήση ορυκτών καυσίμων υψηλής ενέργειας.

Το ξύλο είναι βιοαποικοδομήσιμο και όταν θα χρειασθεί να απορρίψουμε τα οικοδομικά υλικά από κάποια κατασκευή που δεν χρειαζόμαστε πλέον που περιέχουν σκυρόδεμα, μέταλλο, πλαστικό κλπ θα χρειαστούν πολύ χρόνο για να αποσυντεθούν σε σχέση με το ξύλο το οποίο διασπάται πολύ πιο γρήγορα.

Το ξύλο επεξεργάζεται πιο εύκολα για χρήση σε σύγκριση με τα δομικά υλικά όπως το σκυρόδεμα και ο κύκλος ζωής του ξύλου έχει χαμηλότερες συνολικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και κοστίζει σημαντικά λιγότερο η παραγωγή του.

Γιατί το ξύλο είναι ένα καλό οικοδομικό υλικό

1. Αντοχή εφελκυσμού: Το ξύλο βρίσκεται σε τάσεις εφελκυσμού, όταν οι δυνάμεις που ενεργούν πάνω του, τείνουν να το επιμηκύνουν. Το ξύλο μπορεί να υποστηρίξει καλύτερα το δικό του βάρος, το οποίο επιτρέπει μεγαλύτερους χώρους και λιγότερα απαραίτητα στηρίγματα σε ορισμένα σχέδια κτιρίων. Αν συγκρίνουμε το ξύλο με άλλα υλικά,  σε σχέση με την πυκνότητα, θα διαπιστώσουμε ότι το ξύλο είναι ανθεκτικότερο από αυτά στον εφελκυσμό. Αν έχουμε λοιπών ένα ξύλο ερυθρελάτης που μας δίνει ένα αποτέλεσμα αντοχής 2.120 Kp/cm² ή ένα ξύλο οξιάς με αντοχή 1.750 Kp/cm² και το συγκρίνουμε  με το σκυρόδεμα που μας δίνει 16 Kp/cm² ή το γυαλί που μας δίνει 200 Kp/cm² ή το αλουμίνιο που μας δίνει 900 Kp/cm² ή το χάλυβα που μας δίνει 590 Kp/cm² καταλαβαίνουμε την μεγαλύτερη αντοχή του ξύλου στον εφελκυσμό. Για αυτού του είδους τις ιδιότητες το ξύλο χρησιμοποιείται σε κατασκευές μεγάλου κενού όπως αθλητικές αίθουσες κλπ. και οι εξαιρετικά ισχυρές του ιδιότητες το καθιστούν την τέλεια επιλογή για βαρέως τύπου δομικά υλικά όπως δομικά δοκάρια.

2. Ηλεκτρική αντίσταση:  Το ξύλο έχει φυσική αντίσταση στην ηλεκτρική αγωγιμότητα. Το απόλυτα ξηρό ξύλο δεν επιτρέπει τη δίοδο ηλεκτρικού ρεύματος μέσα από τη μάζα του και θεωρείτε μονωτικό υλικό. Στο ξύλο δεν παρατηρείτε στατικός ηλεκτρισμός, που είναι επικίνδυνος για την ανθρώπινη υγεία, σε αντίθεση με το μέταλλο, το πλαστικό και άλλα υλικά. Για το λόγο αυτό το ξύλο προτιμάται ως ένα υγιές υλικό.

3. Ανθεκτικότητα έναντι της θερμότητας: Η αντοχή και οι διαστάσεις του ξύλου δεν επηρεάζονται σημαντικά από τη θερμότητα, παρέχοντας σταθερότητα στην τελική κατασκευή ενώ αντίθετα λόγω της επίδρασης της θερμότητας το ξύλο στεγνώνει και αποκτά μεγαλύτερη δύναμη. Πολλά υλικά αλλάζουν σε μέγεθος και όγκο καθώς αλλάζει η θερμοκρασία και με την αύξηση της θερμοκρασίας επεκτείνονται. Αυτή η επέκταση (διαστολή) προκαλεί μείωση της αντοχής των υλικών. Για να έχουμε την επέκταση ενός ξύλου λόγω των κλιματικών συνθηκών θα πρέπει το επίπεδο υγρασίας του να φτάσει κάτω από 0% κάτι το οποίο στην πράξη είναι ανέφικτο καθώς ακόμα και στο ξηρότερο κλίμα, το επίπεδο υγρασίας του ξύλου δεν πέφτει κάτω από 5%. Ένα παράδειγμα μείωσης της αντοχής των υλικών λόγω της διαστολής μπορούμε να συναντήσουμε στον χάλυβα ο οποίος είναι ανόργανος και μη καύσιμος (ως υλικό από μόνο του) με αποτέλεσμα να έχει πλεονέκτημα στην περίπτωση της φωτιάς έναντι του ξύλου. Όταν ο χάλυβας όμως χρησιμοποιηθεί σε κτίρια ή κατασκευές που πιάσουν φωτιά, λόγω της αύξησης της θερμότητας, αυτός διαστέλλεται και καταρρέει ενώ η χρήση του ξύλου σε κατασκευές, σε περίπτωση πυρκαγιάς, υποστηρίζουν το βάρος της κατασκευής για μεγάλη χρονική διάρκεια χωρίς να καταρρεύσουν. Κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μπορεί το ξύλο μεγάλων διαστάσεων να είναι ανθεκτικότερο στη φωτιά από ότι ο χάλυβας.

4. Χαμηλή θερμική αγωγιμότητα: Αναφέροντας τον όρο θερμική αγωγιμότητα εννοούμε την ιδιότητα του υλικού που προσδιορίζει την ευκολία ή δυσκολία απορρόφησης της θερμότητας στο εσωτερικό του. Έτσι ξεχωρίζουμε τα υλικά σε καλούς ή κακούς αγωγούς θερμότητας. Έτσι μπορούμε να δούμε ότι ο συντελεστής θερμικής αγωγιμότητας του ξύλου είναι πολύ χαμηλός σε σχέση με το γυαλί που μεταδίδει την θερμότητα 25 φορές πιο γρήγορα από το ξύλο ή το αλουμίνιο που μεταδίδει την θερμότητα 6.000 φορές πιο γρήγορα από το ξύλο ή το μάρμαρο που μεταδίδει την θερμότητα 100 φορές πιο γρήγορα από το ξύλο. Αυτός είναι και ο λόγος που θα δούμε να χρησιμοποιούνε ξύλινες λαβές στα είδη οικιακού εξοπλισμού (πάρτε σαν παράδειγμα ένα μπρίκι του καφέ που έχει ξύλινη λαβή και ένα με μεταλλική πόσο πιο γρήγορα θα φτάσει η θερμότητα στην λαβή του)  ή ακόμα και για την κατασκευή σπίρτων (φανταστείτε ένα σπίρτο από αλουμίνιο. Με το που το ανάβατε θα καιγόταν το χέρι σας).

5. Υψηλή ειδική θερμότητα: Όταν αναφερόμαστε στην ειδική θερμότητα ενός υλικού εννοούμε την ικανότητα του υλικού να απελευθερώνει ή να απορροφά θερμότητα καθώς μεταβάλλεται η θερμοκρασία του. Υλικά με υψηλότερη ειδική θερμότητα απαιτούν περισσότερη θερμότητα ανά μονάδα μάζας για την αύξηση της θερμοκρασίας τους και αποδίδουν περισσότερη θερμότητα ανά μονάδα μάζας όταν μειώνεται η θερμοκρασία τους. Η ειδική θερμότητα του ξύλου είναι υψηλή. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται υψηλή ποσότητα ενέργειας για την αύξηση και τη μείωση της θερμοκρασίας ενός κιλού ξύλου. Το ξύλο απαιτεί σχεδόν διπλάσια ποσότητα θερμικής ενέργειας από τις πέτρες και το σκυρόδεμα. Παρομοίως, χρειάζονται τρεις φορές περισσότερη ενέργεια για θέρμανση ή ψύξη χάλυβα. Μπορούμε λοιπών να καταλήξουμε στο συμπέρασμα, όταν συγκρίνουμε τον συντελεστή θερμικής αγωγιμότητας του ξύλου και των άλλων υλικών, ότι το συμπαγές ξύλο είναι πιο θερμομονωτικό από τα συμπαγή πλαστικά, ότι το ξύλο είναι 20 φορές πιο μονωτικό από το μάρμαρο και πως το ξύλο είναι 2.000 φορές πιο μονωτικό από το αλουμίνιο. Επίσης όταν μιλάμε για θερμομόνωση κτιρίων πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι μια σιδερένια πόρτα έχει 40% περισσότερη απώλεια θερμότητας από μια ξύλινη, ότι η επένδυση με ξύλο (ραμποτέ) ενός τοίχου από τούβλα μας εξασφαλίζει μείωση σε θερμικές απώλειες περίπου 25% και πως η τοποθέτηση μαρμάρινου δαπέδου πάνω σε πλάκα οπλισμένου σκυροδέματος δημιουργεί 50% περισσότερες θερμικές απώλειες από ένα ξύλινο πάτωμα.  

6. Ηχοαπορρόφηση: Οι ιδιότητες του ξύλου το καθιστούν ιδανικό για την ελαχιστοποίηση της ηχούς σε χώρους γραφείου ή σπιτιού.  Ως ελαφρύ υλικό, δεν είναι πολύ τέλειο για ηχομόνωση αλλά είναι ιδανικό για ηχοαπορρόφηση και για αυτό το λόγο το χρησιμοποιούνε ευρέως σε αίθουσες συναυλιών. Όταν τα ηχητικά κύματα προσπίπτουν σε επιφάνεια ξύλου, τότε ένα μέρος της ηχητικής ενέργειας εισέρχεται μέσα στη μάζα του ξύλου και προκαλεί την απορρόφησή αυτής της ενέργειας. Το ξύλο λόγω της πορώδους δομής του απορροφά περισσότερη ηχητική ενέργεια σε σχέση με άλλα υλικά. Για να το καταλάβουμε καλύτερα ένας τοίχος από ξύλο έχει συντελεστή απορρόφησης ήχου 8% σε σχέση με έναν τοίχο από τούβλα που έχει συντελεστή απορρόφησης ήχου 2% και ένα δάπεδο από ξύλο έχει συντελεστή απορρόφησης ήχου 5% σε σχέση με ένα δάπεδο από τσιμέντο που έχει συντελεστή απορρόφησης ήχου 1%.

7. Ομορφιά: Σήμερα υπάρχει μεγάλη ποικιλία ξυλείας παρουσιάζοντας μια απίστευτη γκάμα αισθητικών επιλογών, που μπορούν να επιλεγούν με βάση την ανάγκη του κατασκευαστικού έργου. Κάθε κομμάτι ξύλου έχει το δικό του χρώμα, σχέδιο και μυρωδιά Ο σχεδιασμός ενός ξύλου αλλάζει ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο τεμαχίζεται ένα δέντρο. Είναι δυνατόν να βρείτε διαφορετικά ξύλινα υλικά ανάλογα με τις προτιμήσεις του χρώματος και του σχεδιασμού. Μπορεί επίσης να βαφτεί σε πιο σκούρα χρώματα βερνικιού για να πάρει την τελική μορφή που θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις σας.

Μειονεκτήματα του ξύλου

Για να μπορούμε να έχουμε μια πιο σωστή άποψη για το ξύλο ως οικοδομικό υλικό δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε να αναφερθούμε και στα μειονεκτήματα του ξύλου τα οποία όμως είναι εύκολο να τα αγνοήσουμε ή αν θέλετε ακόμα καλύτερα να τα αντιμετωπίσουμε και να τα εξαλείψουμε εφόσον μπορούμε να κατανοήσουμε και να γνωρίζουμε την αιτία τους.

Έτσι πρέπει να ξέρουμε ότι:

• Το ξύλο είναι υγροσκοπικό υλικό, δηλαδή ρικνώνεται και διογκώνεται με την απώλεια ή πρόσληψη υγρασίας από την ατμόσφαιρα.
• Αλλοιώνεται με την επίδραση του χρόνου και διαφόρων εξωτερικών παραγόντων.
• Είναι ανισότροπο υλικό, δηλαδή διαφέρει η δομή του, η μηχανική αντοχή του και οι ιδιότητές του στις τρεις κύριες κατευθύνσεις
• Καίγεται σχετικά εύκολα (μόνον σε μικρές διατομές)
• Προσβάλλεται από μύκητες, έντομα (τερμίτες), βακτήρια και διάφορους μικροοργανισμούς

Οι παράγοντες που προκαλούν την υποβάθμιση και την καταστροφή του ξύλου εμπίπτουν σε δύο κατηγορίες. α) στον Βιοτικό (βιολογικός) και β) στον Αβιοτικό (μη βιολογικός).

Οι Βιοτικοί παράγοντες περιλαμβάνουν βακτήρια, έντομα, τερμίτες, θαλάσσιους οργανισμούς, μύκητες αποσύνθεσης και μούχλας

Οι Αβιοτικοί παράγοντες περιλαμβάνουν τον ήλιο, τον άνεμο, το νερό, ορισμένα χημικά και την φωτιά.

Αυτοί οι παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση της εμφάνισης, της δομής και της χημικής σύστασης του ξύλου και ο βαθμός αλλοίωσης ποικίλλει και μπορεί να είναι από απλή χρωματική αλλαγή μέχρι πλήρης αχρήστευση του ξύλου

Βιοτική επιδείνωση του ξύλου:

Το ξύλο όπως και κάθε οργανικό αγαθό συμπεριλαμβάνεται στην διατροφική αλυσίδα ορισμένων ζώων. Κάποια έντομα και μύκητες μπορούν και αφομοιώνουν την κυτταρίνη την ημικυτταρίνη την λιγνίνη και άλλες θρεπτικές ουσίες κυττάρων και συστατικά του ξύλου και να το χρησιμοποιούν ως θρεπτικό προϊόν. Τα έντομα ανοίγουν τρύπες και κάνουν τις γραμμές στο ξύλο. Ακόμα πιο επικίνδυνα, οι μύκητες προκαλούν την αποσύνθεση του ξύλου μερικώς και ακόμη και πλήρως. Ανάλογα με τη χημική σύσταση του ξύλου, τα διάφορα είδη παρουσιάζουν διαφορετική αντοχή στις προσβολές μυκήτων. Δείκτης της αντοχής του ξύλου στους μύκητες είναι το χρώμα και η πυκνότητα. Σκοτεινότερο χρώμα σημαίνει μεγαλύτερη αντοχή. Ο συνδυασμός σκοτεινού χρώματος και μεγάλης πυκνότητας ενισχύει την ανθεκτικότητα του ξύλου.

Για να αναπτυχθούν οι μύκητες στο ξύλο μας θα πρέπει να υπάρχουν οι ευνοϊκές αυτές συνθήκες που θα βοηθήσουν ώστε να αναπτυχθούν με τελικό αποτέλεσμα την αποσύνθεση του ξύλου μας. Τέτοιες συνθήκες είναι:

• Η ευνοϊκή θερμοκρασία για την ανάπτυξή τους η οποία είναι από 23 έως 30 ° C για το πλήθος των μυκήτων. Ορισμένοι όμως από αυτούς μπορούν να αντέξουν και σε θερμοκρασίες από 0 έως 45 ° C. Η ανάπτυξη μυκήτων αναστέλλεται εντελώς στους 0^ο C και στους 45 ° C
• Η επαρκής παροχή οξυγόνου για την ανάπτυξη μυκήτων. Το οξυγόνο το παίρνουν από τον αέρα που υπάρχει στις κυτταρικές κοιλότητες του ξύλου. Όταν οι κυτταρικές κοιλότητες είναι γεμάτες με νερό δεν υπάρχει χώρος για οξυγόνο και έτσι δεν αναπτύσσονται οι μύκητες.
• Η υγρασία του ξύλου. Γενικά το ξύλο δεν θα προσβληθεί από τους κοινούς μύκητες σε περιεχόμενο υγρασίας κάτω από το σημείο κορεσμού των ινών. Το σημείο κορεσμού των ινών για διαφορετικά ξύλα κυμαίνεται μεταξύ 20 και 35%, αλλά το 30% είναι ένα ποσοστό γενικά αποδεκτό. Καλό θα ήταν ένα ξύλο σε λειτουργία να έχει περιεκτικότητα σε υγρασία τουλάχιστον 3% μικρότερη από το σημείο κορεσμού των ινών για να παρέχει την επιθυμητή ασφάλεια έναντι των μυκήτων.
• Οι θρεπτικές ουσίες του ξύλου. Το ξύλο είναι ένα πολύ κατάλληλο θρεπτικό συστατικό για τους μύκητες καθώς οι μύκητες αντλούν την ενέργειά τους από την οξείδωση των οργανικών ενώσεων. Επιπλέον, η παρουσία αζώτου στο ξύλο είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη μυκήτων στο ξύλο.

Ένας ακόμα παράγοντας μετά τους μύκητες που συντελούν στην αποσύνθεση του ξύλου είναι τα ξυλοφάγα έντομα.

Μπορείς να ανατρέξεις σε προηγούμενο άρθρο μας όπου αναφέρουμε ποια είναι τα ξυλοφάγα έντομα και πως προσβάλει το ξύλο κάθε ένα από αυτά πατώντας εδώ..

Ελαχιστοποίηση των προβλημάτων του ξύλου

Η διάρκεια ζωής της κατασκευής μας εξαρτάτε από το είδος του ξύλου, από τις συνθήκες του περιβάλλοντος στις οποίες τοποθετούμε την κατασκευή μας και από το μέγεθος της φόρτισης που δέχεται η κατασκευή.

Επειδή οι περισσότερες κατασκευές ξύλου καταστρέφονται από προσβολές μυκήτων ή εντόμων και όχι από άλλους παράγοντες οι περισσότερες από τις κοινώς χρησιμοποιούμενες στρατηγικές για την προστασία του ξύλου περιλαμβάνουν ξήρανση, επικάλυψη και εμποτισμό του ξύλου.

Όταν ένα ξύλο το οποίο δεν είναι αρκετά ανθεκτικό χρησιμοποιείται σε επαφή με το έδαφος τότε πολλές φορές δεν αρκεί η απλή προστασία επάλειψης του ξύλου με κάποιο συντηρητικό βερνίκι αλλά θέλει εμποτισμό υπό πίεση μέσα σε κύλινδρο ή σε ανοικτή δεξαμενή. Η επάλειψη του ξύλου με κάποιο συντηρητικό βερνίκι είναι κατάλληλη για κατασκευές όπου το ξύλο δεν έρχεται σε επαφή με το έδαφος και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για εξωτερικές κατασκευές θα πρέπει να το επαναλαμβάνουμε κάθε 3 με 4 έτη.

Ένα ακόμα σημείο  στο οποίο αρκετοί σκέφτονται το ξύλο ως δομικό υλικό έναντι των υπολοίπων είναι η φωτιά. Το ξύλο αποτελείται από οργανικές ενώσεις που αποτελούνται κυρίως από άνθρακα και υδρογόνο και λόγω αυτών των ιδιοτήτων, το ξύλο ταξινομείται ως εύφλεκτο υλικό.

Η χρήση χοντρού ξύλου ως δομικού στοιχείου είναι ένας ακόμα τρόπος επέκτασης του σημείου καύσης. Όταν ένα χοντρό ξύλο καίγεται η εξωτερική επιφάνεια του ξύλου μπορεί να είναι στους 1000 ° C και το εσωτερικό μέρος του να είναι ακόμα στους 45° C. Για το λόγο αυτό, κτίρια με χοντρά δομικά στοιχεία, όπως δοκάρια δεν καταρρέουν εύκολα από φωτιά. Από την άλλη πλευρά, σε χαλύβδινες κατασκευές, καθώς αυξάνεται η θερμότητα, ο χάλυβας αντιμετωπίζει παραμόρφωση, και η αντίσταση τους μειώνεται και καταρρέει. Όταν χρησιμοποιείται ξύλο, πρέπει να λαμβάνονται προληπτικά μέτρα για την ασφάλεια κατά της πυρκαγιάς. Σε αυτήν την περίπτωση το ξύλο δεν είναι επικίνδυνο υλικό. Για αυτό το σκοπό υπάρχουν επιβραδυντικά υλικά τα οποία όμως δεν μπορούν να καταστήσουν το ξύλο μη καύσιμο όπως τα ανόργανα υλικά. Προκειμένου να αποφευχθούν πιθανοί κίνδυνοι, το ξύλο μπορεί να υποστεί επεξεργασία με ορισμένα επιβραδυντικά υλικά όπως με επίστρωση και με χημικά υδατοδιαλυτά άλατα που εμποτίζονται στη δομή του ξύλου αυξάνοντας έτσι το σημείο καύσης και καθυστερεί την εξάπλωση και τη διείσδυση της φλόγας.

Τα επιβραδυντικά αυτά υλικά μειώνουν μόνο την αναφλεξιμότητα του ξύλου και επιβραδύνουν ή εξαλείφουν την προοδευτική καύση. Δεν εμποδίζουν την πλήρη καύση παρουσία εξωτερικής πηγής φωτιάς.

Έτσι λοιπόν καταλαβαίνουμε ότι το ξύλο έχει θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία τα οποία θα πρέπει ο καθένας να τα συνεκτιμήσει όταν θα λάβει την απόφαση να πραγματοποιήσει μια κατασκευή από προϊόντα ξύλου. Σε κάθε περίπτωση η επιλογή είναι δικιά σας και το σημαντικότερο που θα πρέπει να γνωρίζεται είναι τι αρέσει σε εσάς και μόνο.